Nu Om 6 uur doet mijn gastheer de buitenpoort open en wandel ik naar het Vaticaan. En er is al weer een vroege bar op mijn pad voor de ochtendkoffie met croissant. Om 6h45 loop ik het plein voor de Petersdom op. Er lopen al hordes mensen. Dat belooft wat. In dit gekrioel moeten Wout, Margriet en ik elkaar zien te vinden. Ik loop naar links langs de pilarengallerij en bel Wout. "Hallo Dirk , ik sta rechts in de rij. Kom maar naar mij toe". "Welke rij? Ik zie een heleboel rijen". Enfin, we vinden elkaar toch en ook de plek van de gidsorganisatie die ons verder begeleidt. De populariteit van deze Paus is hier goed merkbaar. Wel 100.000 mensen vullen het plein en wachten geduldig de komst van de Paus af. Plotseling is er in de verte beweging. En ja hoor. De Paus rijdt in een open wagen tussen de menigte door. Zodra hij dichtbij komt gaat iedereen op zijn stoel staan om de Paus beter te kunnen zien. Het effect is hetzelfde als gewoon op de grond staan. Daarna volgen toespraken in vele talen alsmede het voorlezen van de afgelopen week gearriveerde pelligrini.
Om 12 uur is de ceremonie afgelopen en gaan we op zoek naar een restaurant om te lunchen. Met ons zoeken nog 99.997 mensen naar een lunchplek.
Om 14 uur gaan we op zoek naar de Friezenkerk om het officiële Testimonium te bemachtigen. De deur is en blijft dicht. Ik vind een klein bordje met informatie: Woensdag geopend van 9 - 13 uur. Het is woensdag.
We gaan op zoek naar het officiële pelgrimsbureau. De betreffende functionaris is met lunchpauze en komt om 15 uur terug.
We gaan op zoek naar de sacristie in de dom, waar ze het laatste pelgrimsstempel geven. De sacristie is gesloten en gaat om 16 uur open.
We besluiten de domkoepel te beklimmen. Die is gewoon open. De klim door de dubbelwandige koepel en daarna het uizicht over Rome zijn de moeite waard.
Na 16 uur is de sacristie inderdaad open en krijgen we ons laatste stempel en het Testimonium.
Margriet en ik nemen afscheid van Wout. Hij vliegt morgen weer terug. Wij gaan nog een week naar Sicilie.
De tocht is volbracht en het bewijs daarvan in ons bezit. Het voelt goed. En het was de moeite waard. Ik heb genoten van de dagelijkse routine, zonder afspraken, zonder nieuws en zonder weerbericht, maar met gesprekken met andere pelligrini, gastheren en mijn mede wandelaars die stukken hebben meegelopen.
De mooiste trajecten vond ik de hoge Alpen, Cinque Terre, en Toscane.
Onderweg heb ik 3 kg overtollige bagage naar huis gestuurd. Vooral kook- en kampeerspullen. Italianen kamperen mondjesmaat en dan alleen maar vlak bij zee.
Fysieke ongemakken beperkte zich tot pijn in mijn onderrug een hardnekkige blaar aan een kleine teen. Alsof de blaar er op had gewacht was hij 2 dagen na de tocht al verdwenen.
Ik wil iedereen die heeft meegeleefd of meegelopen hartelijk bedanken.
Van harte gefeliciteerd met dit wapenfeit!!
ReplyDelete